جاودانگي معلم

خاطرات آموختن و تلاش براي جاودانگي را با شرجي و گرماي طاقت فرسا يش هرگز نمي توانم در مراحل رشد و تكامل خود و روز شمار زندگيم ناديده تلقي نمايم.

لحظاتي كه سرتاسر شور و نشاط بي ريا بود در اين لحظات كه مشغول به نوشتن هستم همه خاطرات از اول دبستان برايم در حال تداعي است حتي چهره معلمان و همكلاسي هايم .

اي كاش مي توانستم بر دستان همه آنان كه تقدس و پاكي بر وجودشان نقش بسته بوسه زنم كه در حقيقت بوسه بر دستان خدايي  است كه نوازشگر دستان آنان بوده است.

براستي آنان خالصانه در چشمان ما شوق يادگيري را درك و نواي جاودانگي را در ذهنمان تلاوت مي كردند .  تلاش آنان بي ريا، صادقانه و آسماني بود.

مرور خاطرات آنروز مرا بيشتر به تفكر وا مي دارد و اصلم را بيشتر برايم يادآور مي كند و در واقع غرور كاذبم را مي كاهد .

به ياد مي آورم كه دغدغه پدر و مادرم هرگز سطح مدرسه، منطقه ، ناحيه و و امكانات مدرسه نبوده بلكه دغدغه آنان ... بود.

متاسفانه در برخي صفحات روزشمار اين دفتر غم از دست دادن معلمان و همكلاسي هايم متاثرم ميكند كه از خداوند منان بهشت برين برايشان آرزومندم .

همچنين هروقت احساس مي كنم موفقيتي كسب نموده ام و يا تعريف و تمجيدي را مي شنوم به ياد مي آورم همه كساني كه به نوعي در زندگي ام از آنان تاثير پذيرفته ام. اما هرگز دبيراني كه بومي نبوده و آن شرايط را به اجبار و يا اختيار تحمل مي كردند را فراموش نمي كنم . استاد كاميار عابدي دبير ادبيات كه بعدها دانستم كه از وجود چه گوهري به درستي استفاده نكردم و همچنين سيد علي حسيني دبير فلسفه و منطق كه دست نوشته اش در دفتر خاطرات و ذهنم هرگز فراموش نمي كنم كه برايم نوشت :

" بي گناهي كم گناهي نيست در ديوان عشق                       يوسف از دامان پاك خود به زندان مي رود."

او از زمانه گلايه داشت اما هميشه با شادي بچه ها شاد وبا غم آنان غمگين مي شد و آرامشي خاص در چهره اش وجود داشت .

 اكنون خوب مي دانم كه معني آن  بيت شعر كه برايم نوشت چيست. عهد بستم امسال در روز معلم از طريق وزارت آموزش و

 پرورش پيدايش كنم و به نمايندگي همه كساني كه در تمام مراحل زندگي به من درس انسانيت آموختن دستانش را ببوسم.

به ياد آنروزها ،ضمن تبريك روز معلم ،سلامتي و تندرستي را برايشان از درگاه احديت آرزو مي كنم.